Bekijk de video op YouTube en koop het boek zeker. Nergens vind je iets schokkender en belangrijkers voor het universum. En over de geschiedenis van de twintigste eeuw.

Wie heeft gelijk over de zwaartekracht? Newton, Einstein of ik, Andon?

In de 16^de eeuw suggereerde Newton dat de zwaartekracht een “universele kracht” was die in de ether aanwezig was.

In het begin van de 20^ste eeuw suggereerde Einstein in zijn Speciale relativiteitstheorie dat er helemaal geen ether was en dat het effect van de zwaartekracht te wijten was aan een vervorming van de geometrie van het niets, opgevat als een denkbeeldig ruimtelijk continuüm.

Als we een korte samenvatting van het wetenschappelijke werk van Einstein moeten maken, moeten we alvast rekening houden met de volgende feiten:

Poincaré publiceerde zijn versie van de “relativiteitstheorie” jaren voor Einstein zijn versie publiceerde. Daarin accepteerde hij het bestaan ​​van de ether.

Einstein verklaarde de zwaartekracht door middel van zijn speciale relativiteitstheorie. Zijn verklaring is een mix van:

– het concept van Galileo over de relativiteit van de snelheid (in zijn tijd,

– de stelling van Archimedes over de verplaatsing van de lichamen in een vloeibaar/fluïde omgeving,

– de theorie van Poincaré en

– de formules van Lorenz!

Herman Minkowski stelde voor om een ​​vierde dimensie aan het driedimensionale ruimtelijke continuüm toe te voegen, namelijk voor de tijd.

Einstein ontwikkelde zijn Algemene relativiteitstheorie van het ruimtetijd continuüm met de hulp van Marcel Grossman en met behulp van de zogenaamde Riemann-geometrie.

Alexander Friedman verbeterde het heelal in de Algemene relativiteitstheorie van statisch naar dynamisch, dus uitdijend.

Hubble bewees met zijn telescoop dat het heelal inderdaad uitdijde.

De Belgische priester Georges Lemaître had door dat het heelal zijn geschiedenis moet zijn begonnen met de explosie van het zogenaamde “primair atoom”. Zo werd de “theorie van alles” geboren, die begon de beroemde oerknal, de zogenaamde Big-Bang.

Tot het midden van de jaren dertig geloofden Einstein, Rutherford en vele andere beroemde wetenschappers niet dat het afbreken van het atoom veel energie zou kunnen produceren.

Einstein creëerde de beroemde formule voor energie in 1905. In feite hadden Henry Schramm, Nikolai Umov en Oliver Heaviside 20 jaar eerder al een ​​andere formule voor energie ontwikkeld waarbij de ether betrokken was. Maar er was geen ether bij Einstein… en één letter verdween!

Klopt deze formule nog? De meeste mensen accepteren die als een bewezen natuurwet, maar ze is slechts een hypothese! Een team van Franse wetenschappers die krachtige computers gebruikte, ontdekte in 2008 dat deze formule ongeveer juist was. Misschien is het tijd dat ze dit allemaal herhalen omdat…

Tegenwoordig weten we dat honderd kilo aardappelen en honderd kilo plutonium of uranium bij kernsplijting niet hetzelfde energiepotentieel kunnen hebben. Ongetwijfeld is het aantal protonen in de kern van atomen, plus dat in neutronen, dat wil zeggen het massagetal, van groot belang voor het energiepotentieel van elk object. Mogelijk speelt het getal “pi” een rol bij het berekenen van dit potentieel, zolang wetenschappers het “druppelmodel” in de deling van de kern hebben aangenomen.

We weten vandaag dat honderd kilo aardappelen en honderd kilo plutonium of uranium niet hetzelfde energiepotentieel kunnen hebben bij kernsplijting. Ongetwijfeld speelt het aantal protonen in de kern van de atomen plus dat aantal in de neutronen – dat wil zeggen het massagetal – een zeer belangrijke rol voor het energiepotentieel van elk object. Mogelijk speelt ook het getal „pi“ een rol bij het berekenen van dit potentieel, zolang wetenschappers het „druppelmodel“ in de deling van de kern hebben aangenomen.

Is het vandaag, aan het begin van de 21^ste eeuw, niet redelijker om aan te nemen dat de zwaartekracht eigenlijk een universeel en geen privé kracht is? Dat het, figuurlijk gesproken, een specifieke polariteit vertegenwoordigt, een gecomprimeerd bosonisch veld nabij de materiele (fermione) objecten? En dat de sterkte van deze polariteit gelijk is aan de som van de specifieke magnetische velden van alle atomen waaruit het object is samengesteld?

Of moeten we eerder aannemen dat het zwaartekrachtpotentieel van een object eigenlijk gelijk is aan zijn energiepotentieel?!

Neem gratis kennis van mijn “postmoderne theorie van alles” op mijn website of koop het boek elektronisch of op papier. Het is tijd om een ​​nieuwe pagina in de wetenschap van het heelal te openen.